Naaien is een van de oudste handwerkkunsten van de mensheid en beschrijft in wezen het verbinden van stoffen door een naad. Reeds in het stenen tijdperk gebruikten de mensen de eerste naalden van visgraten of scherpe botjes alsmede garen van dierlijke pezen. In de 14e eeuw ontstaat de massaproductie van naainaalden van messing en ijzerdraad. Ongeveer in de 13e eeuw is het spinnewiel uitgevonden. Hierdoor werd een effectievere garenproductie mogelijk. Want het uit vlas of wol geproduceerde garen was vanwege het extreem arbeidsintensieve spinnen tot op dat moment een schaarse grondstof. Vanaf de 14e eeuw werd katoen uit het oosten naar Europa geïmporteerd, in Duitsland voor de eerste keer door de verkoper Johannes Fugger uit Augsburg. Pas de aan het einde van de 18e eeuw ontwikkelde spinmachines maakten de kortvezelige en daarom slechts langzaam te spinnen katoen betaalbaar.
Na deze innovatie hield men zich er al snel mee bezig, of ook het naaien machinaal uitgevoerd zou kunnen worden. De eerste octrooien van een functionerende naaimachine gaan terug naar het jaar 1790 (300 omwentelingen per minuut). Dankzij de doorbraak van elektromotoren werden naaimachines met handwielaandrijving c.q. voetpedaalaandrijving vervangen. Actuele industrie-naaimachines behalen 4.000 tot 5.000 omwentelingen per minuut. Overlock- of safety-machines behalen zelfs 7.000 tot 8.000 omwentelingen per minuut. In de jaren ‘60 kwam de overgang naar de automatisering en tegenwoordig is ook het naaien digitaal opgelost.

De eerste vondsten van borduurwerk werden in 5000 v.C. ontdekt. Vandaag de dag wordt melding gemaakt van geborduurde kledingstukken uit de meest uiteenlopende regio’s zoals Egypte, China en Zuid-Amerika. Allereerst gekenmerkt door primair geometrische figuren, werden later figuurlijke afbeeldingen uitgewerkt. De eerste modeverschijningen waren elegante borduursels op gewaden en mantels van Romeinse consuls, tribunes en keizers. Ook in kloosters werd in de middeleeuwen geborduurd, om liturgische gewaden te maken of in kerkruimtes gebruikte stoffen te veredelen. Geborduurde stoffen werden beschouwd als teken van de welstand, aangezien borduren veel tijd en geld kostte. Vrouwen van adel leerden reeds in hun kindertijd om te borduren. Langzaamaan ontwikkelde zich daaruit handwerk volgens het gildewezen, meestal als subgroep van het kleermakersgilde, nu en dan ook van het schildersgilde of als op zich staand gilde. Dergelijke gildes zijn in het Duitstalige gebied sinds ca. 1500 bekend. In de 17e eeuw begon de ontwikkeling in Centraal-Europa tot aan de fabriekssector. Met het toenemende opleidingsniveau van de Biedermeier aan het begin van de 19e eeuw gebeurde dit ook op privé gebied met de vervaardiging van nuttige voorwerpen voor het alledaagse gebruik tot aan de vrijetijdsbesteding van burgerlijke en adellijke vrouwen (theegezelschappen/familiekringen). In deze context ontwikkelde het borduurwerk zich verder en ontstonden er vele nieuwe steken en technieken zoals bijvoorbeeld het hardanger- of ajourborduurwerk.

Vandaag de dag is borduren een wereldwijd beoefende ambacht, dat teken is voor zeer fijne precisie.

Uit de vroege 19e eeuw stamde het eerste aantoonbare geschreven haakpatroon. In gedrukte vorm kon een haakpatroon voor de eerste keer in het jaar 1820 in een Nederlandse krant ontdekt worden. Aan het begin van de 19e eeuw diende het haken er uitsluitend toe, kant sneller te kunnen produceren. Het werd beschouwd als klassiek symbool voor de middenklasse, want in de salons van de elite was deze vorm van het handwerk afgekeurd. Aan het begin van de 20e eeuw werd het haken algemeen maatschappelijk geaccepteerd. Iedere vrouw moest de techniek van het haken beheersen, onafhankelijk van tot welke “klasse” ze behoorde. In de jaren ‘30 van de 20e eeuw liep het interesse in haken terug en werd het voornamelijk voor baby- en kinderkleding toegepast. Tijdens de Tweede Wereldoorlog breien de meeste vrouwen, aangezien er minder wol gebruikt wordt dan bij het haken.
Vandaag de dag wordt het haken meer privé als in de mode-industrie gebruikt, aangezien gehaakte kleding minder flexibel is dan vergelijkbare kledingstukken, die bijvoorbeeld gebreid zijn. Bijzonder populair zijn pannenlappen, decoratieve dekens en tafelsets, maar ook babykleding en dekens.

Reeds vanaf de 9e eeuw waren “gebreide” c.q. met naald gebonden handschoenen voor liturgische diensten normaal. Met naald gebonden betekent meerdere dragende draden in het weefpatroon op te nemen. Bij het breien daarentegen wordt met een eindeloze draad gewerkt. Differentiatie: terwijl breiwaren uit elkaar vallen, vormt met naald gebonden product een onlosmaakbare knoop.
De techniek van het breien ontstond ongeveer in de 13e c.q. 14e eeuw. Vanuit het Nabije Oosten via de Zijderoute tot aan Italië en het was vooral voorbehouden aan dingen van de hoge sociale klasse van de maatschappij. In Parijs wordt in 1268 voor de eerste keer het commerciële breien in de vorm van de gilde van de Parijse breiers vermeld. Afbeeldingen van de late middeleeuwen: eenvoudig rondbreien in de vorm van een breiende Maria. Uit de 15e eeuw stammen aktes voor breigildes in Nederland en Spanje. Vanaf de 15e en 16e eeuw zijn in Duitsland documenten van de verschillende gildes te vinden. Uitvinding van het eerste functionerende kousframe van William Lee in het jaar 1589. Langzaamaan ontwikkelde het breien zich tot een betaalbare techniek, die voordelige kleding in de productie bracht. Pas in het midden van de 19e eeuw verspreidde het breien zich in Japan en China. Tijdens de Tweede Wereldoorlog breiden de meeste vrouwen, aangezien er minder wol gebruikt wordt dan bij het haken. Voor thuis- en hobbybreiers zijn er sinds de jaren ‘50 een aantal kleine mechanische breimachines, sinds de jaren ‘70 elektrische, later ook computergestuurde breimachines voor thuis.
Vandaag de dag is het breien de meest verspreide handwerkvorm in Europa en grote modehuizen alsmede boutiques en ontwerpers brengen jaarlijks hun breicollecties herfst/winter glansrijk op de catwalks in de hele wereld en in catalogi.