Dikiş, insanlığın en eski el sanatlarından biridir ve temel olarak kumaşların bir dikişle birleştirilmesini anlatır. Taş Devri kadar erken bir tarihte, insanlar balık kılçığından veya keskin kemiklerden iğneler ve hayvan tendonlarından yapılmış iplikler kullandılar. Çıkrık 13. yüzyılda icat edildi. Bu, daha etkili iplik üretimine izin verdi. Çünkü keten veya yünden yapılan iplik, son derece emek yoğun eğirme nedeniyle o zamana kadar kıt bir hammaddeydi. 14. yüzyılda pirinç ve demir telden dikiş iğneleri seri olarak üretildi. 14. yüzyıldan itibaren, pamuk Avrupa’ya Doğu’dan – Almanya’da ilk kez Augsburglu tüccar Johannes Fugger tarafından ithal edildi. Sadece 18. yüzyılın sonunda geliştirilen eğirme makineleri kısa lifli ve dolayısıyla yavaş eğirme pamuğu ekonomik hale getirdi.

Bu yenilikten sonra insanlar hızlı bir şekilde dikişin makine ile de yapılıp yapılamayacağını düşündüler. Çalışan bir dikiş makinesinin ilk patentleri 1790’a (dakikada 300 devir) kadar uzanıyor. Elektrik motorlarının atılımı sayesinde, volan tahrikli veya ayaklı tahrikli dikiş makineleri değiştirildi. Günümüzün endüstriyel dikiş makineleri dakikada 4.000 ila 5.000 devir yönetiyor. Overlok veya güvenlik makineleri dakikada 7.000 ila 8.000 devire bile ulaşır. 1960’larda otomasyona bir sıçrama oldu ve bugün dikiş de dijital olarak çözüldü.

İlk nakış buluntuları MÖ 5000’dir. keşfetti. Bugün Mısır, Çin ve Güney Amerika gibi çeşitli bölgelerden işlemeli giysiler geldiğine dair haberler geliyor. Başlangıçta öncelikle geometrik figürlerle karakterize edilen figüratif temsiller ve görüntüler daha sonra geliştirildi. İlk moda görünümleri, Roma konsoloslarının, tribünlerin ve imparatorların cüppeleri ve paltoları üzerindeki asil nakışlardı. Orta Çağ’da, manastırlar ayrıca ayinle ilgili giysiler üretmek veya kilise odalarında kullanılan tekstilleri rafine etmek için nakış kullandılar. İşlemeli kumaşlar, nakış çok zaman ve para gerektirdiğinden bir refah işareti olarak kabul edildi. Soylu kadınlar nakış işlemeyi çocukluklarında öğrendiler.

Lonca temelli el sanatları bundan yavaş yavaş gelişti, çoğunlukla terziler loncasının bir alt grubu, bazen de ressamlar loncası veya ayrı bir lonca olarak. Bu tür loncalar, Almanca konuşulan ülkelerde 1500’den beri bilinmektedir. 17. yüzyılda Orta Avrupa’da imalata yönelik gelişme başladı. 19. yüzyılın başlarında Biedermeier döneminde artan eğitim seviyesi ile özel sektörde de günlük kullanım için faydalı nesnelerin üretimi ile burjuva ve aristokrat kadınlar için boş zaman aktivitelerine (çay partileri/aile çevreleri) kadar. Bu ortamda nakış gelişmeye devam etti ve Hardanger veya Ajour nakış gibi birçok yeni dikiş ve teknik ortaya çıktı.

Günümüzde nakış, dünya çapında uygulanan ve en yüksek hassasiyetin bir işareti olan bir zanaattır.

1.158 / 5.000

Übersetzungsergebnisse

Litürjik işlemler için “örme” veya iğneye bağlı eldivenler 9. yüzyılın başlarında normdu. İğne bağlama, birkaç yük taşıyan ipliğin bir dokuma modeline dahil edilmesi anlamına gelir. Örme ise sürekli bir iplik kullanır. Farklılaşma: Triko çözülürken iğneli kumaşlar çözülmez bir düğüm oluşturur.

Örgü tekniği 13. veya 14. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Ortadoğu’dan İpek Yolu üzerinden İtalya’ya ve öncelikle yüksek sosyal sınıfa ayrılmıştı. Ticari örgüden ilk kez 1268’de Paris’te Parisli örgücüler loncası şeklinde bahsedilmiştir. Yüksek Orta Çağ’dan çizimler: örgü Mary şeklinde basit yuvarlak örgü. Hollanda ve İspanya’daki örgü loncaları için kayıtlar 15. yüzyıldan kalmadır. 15. ve 16. yüzyıllardan itibaren, Almanya’da çeşitli loncaların kanıtları bulunabilir. 1589’da William Lee tarafından çalışan ilk el dokuma tezgahının icadı. Yavaş yavaş, örme, ucuz giysileri üretime getiren uygun fiyatlı bir tekniğe dönüştü. Japonya ve Çin’de örgü 19. yüzyılın ortalarına kadar yaygınlaşmadı. Dünya Savaşı sırasında çoğu kadın örgü ördü çünkü tığdan daha az yün gerekliydi. Ev ve hobi örgüleri için 1950’lerden beri bir dizi küçük mekanik örgü makineleri, 1970’lerden beri elektrikli ve daha sonra bilgisayar kontrollü ev örgü makineleri var.

Günümüzde örgü, Avrupa’da en yaygın iğne işi şeklidir ve büyük moda evleri, butikler ve tasarımcılar, Sonbahar/Kış triko koleksiyonlarını her yıl göz alıcı bir şekilde küresel podyumlara ve kataloglara taşımaktadır.